Inleiding

Zoals beloofd, beschrijf ik aansluitend op de blog “Choosing life” een aantal persoonlijke ervaringen waarmee ik probeer toe te lichten en te concretiseren wat er in deze blog aan de orde komt. Persoonlijke ervaringen vind ik echt belangrijk, want de manier waarop spiritualiteit vorm krijgt is altijd persoonlijk en niet overdraagbaar. Het is uiteraard wel mogelijk om te volgen wat anderen meemaken. Goede beschrijvingen helpen ook maar de meeste spirituele bespiegelingen worden pas echt duidelijk als je het zelf meemaakt. Dan herken je het onmiddellijk en vooral de details zijn dan belangrijk. Het ervaren van goddelijke aanwezigheid zit altijd in de details, nooit in de grote lijnen. Het is het verborgen licht. 

Gods aanwezigheid

Het ego zoekt altijd naar dingen die groots en meeslepend zijn en egoïsme is precies wat je wilt vermijden: het denken dat jij jouw eigen spiritualiteit schept en onder controle hebt. Het lichaam kan niet op zichzelf bestaan en zoekt altijd voeding en veiligheid. Dat zijn de grootste blokkades om Gods aanwezigheid te voelen. Ze zijn immers exact het tegenovergestelde van deze aanwezigheid. Gods aanwezigheid heeft niets nodig, wil alles geven en is vormloos. Het neemt de vorm aan die wij in ons materiële bestaan herkennen. Zoals water in een kuil stroomt. Het water neemt de vorm van de kuil aan. Als je Gods aanwezigheid wilt ervaren zal je op zijn minst het verlangen moeten hebben om dezelfde eigenschappen te ontwikkelen. Anders zal je het nooit herkennen.

Hoe voel je Gods aanwezigheid ?

De volgende logos 17 uit het vroegchristelijke evangelie van Thomas beschrijft perfect hoe de goddelijke aanwezigheid ervaren kan worden:

Jezus zegt:

Ik zal u geven

Wat oog niet heeft gezien

En wat oor niet heeft gehoord

En wat hand niet heeft betast

En wat in het mensenhart niet is opgekomen.

In 1 Corinthiers 2:9 wordt aan een vergelijkbare tekst nog toegevoegd:

Wat God heeft voorbereid voor hen die Hem liefhebben.

Het is duidelijk dat het in dit logos gaat om ervaringen die los staan van onze zintuigen en daarmee van ons lichaam. Heb je je wel eens afgevraagd wat er voorafgaat aan een gedachte?

Het is een mysterieuze ervaring die tegelijkertijd heel bekend is. Het is een duisternis die ik ervaar als een gevulde leegte. Er is geen tijd, afstand of beweging. Het lijkt op een stilte maar dan wel een creërende stilte. Alles is zo vluchtig dat je achteraf niet kan zeggen dat je iets gezien, gehoord of gevoeld hebt, maar je weet 100% zeker dat je iets nieuws hebt ervaren, dat tegelijkertijd naadloos bij je past. Iets heel bekends ziet er ineens totaal anders uit en daardoor brengt het rust en geeft het richting. Erik van Ruysbeek noemt dit terecht “ongrond”. Het is onvoorstelbaar en een soort (bewust)zijn. Volgens sommigen komt het uit je onderbewuste, maar dan blijft er nog een grote vraag over. Hoe kan het dan dat het voelt als een enorme kracht; als ware liefde; als eeuwige rust?  Een bijbeluitspraak is: ”Bouw jij je huis op zand of op een rots?” Deze plek is die stevige rots. Ongrond is tegelijkertijd een rots.

Onderbewuste

Dankzij ayahuasca ben ik ooit geconfronteerd met mijn onderbewuste. Dat is een totaal andere ervaring. Eerder vergelijkbaar met een aardbeving waar je je niet meer kan vasthouden aan iets. Een dwangmatige maalstroom van beelden en gevoelens die kan eindigen in een depressie. Mijn onderbewuste kent die rust en die stilte niet. Ik leef met complexe PTSS en chronische trauma’s. Als mijn amygdala onraad ruikt gaat er een belletje rinkelen (Anne van den Ouwelant) en gaan mijn hersenen onmiddellijk in de overlevingsstand. Ik heb dat dankzij ayahuasca kunnen ervaren vanuit een gedrogeerde, half bewuste toestand. Het is zo krachtig dat ik er bang en moedeloos van werd. Ik voelde mijn zelfvertrouwen als los zand tussen mijn vingers weglopen. Ik kon er niet tegenop. Ik is in dit geval mijn bewuste logica. Ik wilde leren meer los te laten en meer te vertrouwen: “geen sprake van..”

Ik kan u verzekeren. Bovenstaande godservaringen komen niet vanzelf in mijn mensenhart op. Ik creëer het niet en ik heb er geen controle over. Ik word letterlijk steeds weer boven mijn trauma’s en mijn overlevingsstand uitgetild. Misschien wel omdat er nooit een belletje afgaat. Dat zowel mijn bewuste “ik” als mijn amygdala deze Godservaringen volkomen vertrouwt. En…..ik merk dat het belletje de laatste tijd steeds minder vaak afgaat.

Dat was twintig jaar geleden wel anders. Vertrouwen dat “het leven” jou steunt terwijl je bankrekening slinkt en je huis onderhoud nodig heeft, was voor mij zo goed als onmogelijk. Het belletje ging af en mijn overlevingsstand nam direct alles over. Toch is dit doorbroken!! Ik durf niet te zeggen dat ik dat gedaan heb. Wel dat ik het altijd heb willen doorbreken. Dat is mijn bijdrage geweest: mijn verlangen om vrij te zijn en mijn vasthoudendheid.

Gaandeweg is daar het vertrouwen bijgekomen. Dit omdat ik keer op keer meemaakte dat mijn zorgen over de toekomst onterecht waren. Steeds weer kwam er vanuit een onverwachte hoek een oplossing. Nooit te vroeg en nooit te laat. Lange tijd had ik geen financiële buffers en ik voelde mij volkomen afhankelijk van wat mij tegemoet kwam. Inmiddels hebben wij meer vlees op de botten. Ik denk omdat meer vertrouwen meer welzijn en welvaart brengt. Daarom wil en kan ik nu een veilige haven zijn voor anderen. Dat lijkt mij de bedoeling. Naar het voorbeeld van mijn grootste liefde. Hoe kan ik anders overdragen wat ik dagelijks ervaar? Mensen noemen mij een zondagskind. Ik ben ook op een zondag geboren. Ik zelf zie het echter niet als geluk of mazzel.

Wat God heeft voorbereid voor hen die Hem liefhebben.

Liefhebben wil hier zeggen dat je god liefhebt boven al het andere. Dat God voor jou niet te vergelijken is met iets anders. Een onvoorstelbaar mooi mysterie waar je volledig op kunt vertrouwen en bouwen. Als op een rots. 

De eerste stap in de richting van onvoorwaardelijke liefde is dat je beseft dat je in je leven een omkering nodig hebt om vrij te kunnen zijn van alles uit het verleden en jouw angsten voor de toekomst. Het eerste moment is dat je beseft dat je alleen vrij kan zijn als je erkent dat je treurt, bang bent en snakt naar rechtvaardigheid. Want dan kan je er wat aan doen. Stappen nemen om jezelf te bevrijden van alles in het dagelijkse leven waar jij niet meer in wilt investeren. Op dat moment kan je ook accepteren dat je beide in één bent. Mens met alles wat daar bij hoort en “ongrond” als een rots.

“Zalig de treurenden, want zij zullen worden getroost”

“Zalig de reinen van hart want zij zullen God zien”

In het begin voelt de duisternis die ik noemde ook echt als een leeg donker gat. Pas later merk je dat jij het was die er een leegte van maakte.

De weg van de tsaddieq

In de joodse mystiek zijn de verdere stappen naar het volledig liefhebben van God nauwkeurig beschreven:

De weg van het leren. Het gaat hier om de prioriteiten anders leren stellen. In dit geval betekent het tijd nemen voor de studie van de Talmoed en Tora. Dat we een bepaalde hoeveelheid tijd van ons leven wijden aan het nastreven van spirituele wijsheid. Voor de Joodse leraren is het regelmatig bestuderen van de Tora een absolute voorwaarde voor verdere stappen op deze ontwikkel weg. Zo is de weg van het leren het proces van het verfijnen van ons bewustzijn door elke dag te besteden aan het bestuderen van verheffende teksten.

De weg van respect gaat over het ontwikkelen van de eigenschap van zorgvuldigheid. Er zijn volgens sommigen drie dingen die afbreuk doen aan ons vermogen om zorgvuldigheid te ontwikkelen in ons leven: Te veel betrokkenheid bij wereldse zaken, te veel frivoliteit en teveel contacten met mensen in gebieden met een lager bewustzijn. De weg van respect leert ons dat we nooit het recht hebben om anderen te veroordelen. Wat als iemand die je kent Verhaal van de vrek

De weg van vrijgevigheid.

De weg van barmhartigheid.

De weg van zelfbeperking.

De weg van reinheid

De weg van vreugde

De weg van onzelfzuchtigheid

De weg van eerbied

De weg van gelijkmoedigheid

De weg van het eeuwige leven