“In the first blog of Snow White, ‘Head and Heart,’ it became clear which two lifestyles are opposed in the fairy tale of Snow White. The stepmother represents the mental, Western lifestyle of the present moment. Snow White, with her extraordinary beauty, represents our soul and follows the path of our heart. In French Courage is derived from the word coeur (heart). And in English we use the same word. Snow White has the courage to be authentic and therefore vulnerable. She has no control and puts everything in jeopardy. The Queen-stepmother, on the other hand, rules with a firm hand and demands complete control.”
From Reflex to Reflection
Until 2010, I was building a career and things were going well. It was obvious to continue doing more of the same. I did reflect, but my reflection was mostly focused on improving what I was already doing. Still, I longed for something new; a fundamental change. In early January 2011, I took a break and sat on the terrace of my holiday home in the South of France, near the Pyrenees. I admired the setting sun and was eagerly awaiting the starry sky that would follow. I was speechless and intensely grateful for what I was experiencing. That evening, there was a deathly stillness in the air. Even the birds were silent, but the play of colours was overwhelming and blinding. Due to a trick of the light, I saw all the colours of the rainbow mixing together— not in the familiar order of the colour spectrum. I felt a special inner peace. It was as if I were in my paradise, sitting quietly, just watching. Every second, the colours changed in composition. I almost became dizzy from the speed and magnitude of the show. While everything seemed to stand still, it was actually moving immensely. Later, there was a beautiful starry sky. I watched this miracle with love well into the night.
What is Life?
I didn’t realize what had happened to me internally that night. I was searching for a new beginning and a safe end to a beautiful period of my life. However, something right in front of me captured all my attention. It felt as if I had somehow merged—become one—with eternity and infinity. Both are beyond comprehension. A mystery you can only enjoy in silence. I became aware that there is a way of looking at things in which an end, a beginning, and time, do not exist. For the first time in my life, I wondered if time even has a function. Why did I feel so peaceful and happy just by watching a beautiful play of colours and a motionless starry sky? I couldn’t understand that, and at the same time, I had no desire to understand it. I just wanted to sit still and enjoy. I felt that something in me had truly found its origin in that dimension of eternity and infinity. Through all my thoughts for my future, a peace shone that was far more inspiring, and above all, much more authentic, more original. There are no words for what truth is, but I immediately felt it in my body. A deeper knowing that this is where I belong. As if I suddenly had ground beneath my feet, which at the same time put all my thoughts and ambitions into question. Years later, I discovered that mystics call this unground. (ungrund)
All things flourish abundantly; then each returns to its origin. Returning to the origin is called being at rest. Being at rest is called returning to the eternal, real Life. Returning to Life is called being eternal. To know what is eternal is called being enlightened. Not knowing what is eternal is called cultivating one’s own misery.” — Lao Tzu (excerpt)
I recognize my encounter in this quote by Lao Tzu. That night, I saw what is meant by Life, and I became one with the great Life, with a capital L. I had always been this, but now, I consciously saw Life around me, and I resonated completely with this phenomenon. Life is everything that is! And that is so much more than what you see at first glance. It is a mystery that you can only trust and not understand. Behind and between all those beautiful colours, I felt and saw what my true home is and my true origin. “I am” what I saw. I saw light, and I am that light. At that moment, I didn’t have such beautiful words at hand. However, I wasn’t enlightened that night, as Lao Tzu writes! On the contrary. A period followed that turned everything upside down, but because of that night, I had enough trust and ‘knowledge’ of Life to handle all the uncertainty.
Life is the plural of courage
That year, 2011, marked the end of the work I was doing. Due to the infamous cuts by Rutte, many loyal clients had already disappeared, but what was much more important was that I could no longer do my work with the passion I once had. So began a very uncertain time, with only one compass—that one experience. I am grateful that I always had a roof over my head. I didn’t even have to move, even though I was living in a large and expensive property. There weren’t even any crisis moments. In retrospect, I look back on this with great astonishment and gratitude. That is truly a mystery. When my house suffered major damage from a tornado, the insurance covered it all. However, my ego had a very difficult time and went from crisis to crisis. The metaphor of crucifixion is sometimes used for the ‘dark night of the soul,’ as my situation during that time is referred to in New Age literature. But in truth, it’s not the soul that has the dark night; it is the ego. I could feel unhappy on one hand, while on the other, I was absolutely certain that everything was fine. Over time, I became better at distinguishing. You think everything is falling apart, but who is this “you” who thinks that? It certainly wasn’t my soul.
At the same time, I could find no words for the experience I was so full of. A ten-year search began to find words and images for that “new” reality that governed my life. But eternity and infinity simply can’t be understood. Still, I knew deep inside that everything I was looking for—peace, love, unity, truth—was found within them. That night, I had made intense contact with my true source, with my True Self, and behind that, the mystery of the Highest. And that fundamentally changed me.
What I really appreciate about Lao Tzu’s quote is that I strongly experienced that knowledge of eternity was my salvation when everything worldly seemed to fall apart.
Snow White and her Prince
That one night in France, I, like Snow White, fled my castle—into the forest. The queen (ego) sends the hunter after her to kill her (soul). In my case, it was my ego that screamed murder and fire, doing everything it could to deny what I had experienced that fateful night. The hunter tries to take Snow White’s heart. But of course, that can’t happen because the ego depends on the soul. That is the madness of the ego. It wants to kill the soul to prove its own existence but cannot, because in doing so, it would die too. So, it leads me and itself astray by coming home with the heart of an animal. And this fake news is eagerly accepted as truth, even by me.For the first six months, I tried hard to deny that anything had happened and threw myself into working harder. Recruiting all kinds of new clients. Bizarre, bizarre. The queen (ego) seems to be a worldly ruler, but if the soul doesn’t cooperate, it can do nothing but cultivate its own misery and must eventually dance on scalding slippers until it dies. The ground beneath its feet becomes too hot. I never regained the self-assurance and strength with which I had built my career. I could no longer pretend. For that, I simply knew too much about my true origin.
Awakened by a kiss in a wondrous night
Fourteen years later, in March 2024, I had another wondrous night that brought about a fundamental change. This time, it didn’t begin with a light show, but with absolute despair. I was lying in bed, ruminating and worrying, unable to sleep. I was utterly desperate: “Help, I’m stuck, I can’t go anywhere. This can’t end well.” The same thoughts kept running through my head. In desperation, I decided to let go of control and enter the “deep black hole.” Fine, let it be a depression. Let everything come. But now, what I had hoped for and had experienced before happened. Suddenly, there was peace in my head. Out of nowhere. Literally! After hours of worrying, I lay still. Wow!! I was mostly just thankful. But it didn’t stop there. I was lovingly carried into a flow of love energy that was unknown to me. In my imagination, I saw beings floating along with the waves of this energy, fully enjoying it. They were swaying their arms, drifting, gliding. Strength and glory are beautiful words to describe that energy. The power came from something I had never experienced before. I realized that I had apparently been unconsciously carrying a sense of insecurity within me, assuming that everything is temporary. I knew that just like in France, I was in a dimension that is the origin of humanity and the universe. Yet, this felt different from the eternity and infinity I had experienced before. I realized that for every second of my life, there had been an undertow connected to death—the end. Something that always made me insecure. Nothing was truly certain. But in this energy wave, everything was absolutely certain, complete, and so pure that I could imagine that this energy could heal people who are confused or sick in an instant. Endless love and compassion for everyone. No thoughts, just being. I am, and nothing more. A tremendous force, love, and peace that you only want to share. In this energy, all people share the same, and are all part of the same. There are no separate personalities, thoughts, or sensitivities. Yet, we are all unique, like snowflakes. We are all one in the same force, love, and peace. Sharing happens naturally. You resonate from within.
This revelation or vision, if you will, also appears in the fairy tale of Snow White. Snow White, as a metaphor for our soul, is awakened by a kiss from her prince (spirit), and they marry. In the fairy tale, there seems to be hardly any time between the kiss and the marriage. In my reality, a long time passed between them. A period that is still ongoing, in which I am gradually removing my separation from this energy. I choose to let go of the ego: no longer giving it any appreciation. I am now indeed awakened by a kiss, for I am constantly vigilant over my inner stirrings.
Trapped or Free
The world of my ego and the reality of my higher self are in direct opposition to each other. Just as in the fairy tale, the queen and Snow-White stand in direct opposition. I frequently reference this fairy tale to emphasize that everything I describe is part of our collective unconscious. After all, that’s what fairy tales are about. It is wonderful and liberating to know that in this dimension, we all share the same. After all, it is the birthright of every human being.
So, what exactly are the differences between the world of the ego and the reality of our higher self?
World of the Ego: When I get caught up in the world of my ego, I am uncertain, and I worry about everything that could go wrong in the future or I am angry at all those others who have bullied me, ignored me, or misunderstood me. I think I am being realistic and critical of others. My environment actually determines how I feel, and as compensation, I either defend myself or play the superhero when I see someone being treated unjustly. My ego tries to convince me that when I meet someone else, that person is truly someone else—a stranger. I have all sorts of nightmares about where the world is headed, and I dream about a better life. I feel guilty about all the mistakes I have made, and I sometimes feel ashamed. Something is always missing. I feel an emptiness inside and long for happiness.
Reality of My True Self: When I am in the reality of my True Self, I feel peace and a tremendous strength within. I am not uncertain or afraid. I know I am never alone. I trust myself because I feel that I am merged with my origin. The environment is not important. It only reflects my inner core. It contributes nothing more. When I meet someone else, I meet a part of myself, and I want to get to know them. I don’t dream, and I have no nightmares. I am missing nothing. Truly nothing. As soon as I need something, I give more or share, because what I give to another, I also give to myself. Moreover, there is nothing more pleasant than being with others. All the mistakes I made have been undone, because I know they will never happen again.
We humans find it normal to be split in two parts. We have forgotten how insane this actually is. The fairy tale of Snow White can only have a happy ending if she marries her prince. In other words, both parts are united. The only way for this to happen is for her to relinquish the value she placed on the queen and choose to identify with her source, with her True Self. Snow White chooses, for you cannot serve two masters. I know that my state of wakefulness will ultimately lead to the marriage between my soul and the transpersonal spirit. I know that to do for this. I must give up my ego. And this is not a sacrifice—in fact, it is a liberation, because I choose my True Self. I become whole again, an individual (undivided).
An important part of the reconciliation with my True Self is the spiritual striptease—the shedding of my ego. Learning to listen, to be open to that one reality where everything can be found. The masculine in me may be smaller than the feminine to allow for healing, merging, or marriage to occur. I can take a lesson from the surrender Snow White shows in her life story.
The night in France was a vision of my origin. Just as Snow White’s true mother saw her vision of Snow White’s white skin, black hair, and red lips after pricking her finger on the spinning wheel and seeing her blood drops in the snow, she saw her gifts to Life. That night in Zutphen, I was kissed awake, and that was only possible because I now have the strength and will to surrender to Life. This would never have happened if I hadn’t seen the truth of what my origin, my gift, and my True Self truly are.
As promised, following the blog “Choosing life” I will describe a number of personal experiences to explain and make concrete what is discussed in this blog. Personal experiences are really important to me, because the way spirituality takes shape is always personal and not transferable. It is of course possible to follow what others are experiencing. Good descriptions also help, but most spiritual reflections only really become clear when you experience it yourself. Then you’ll recognize it immediately and especially the details. They are important. Experiencing divine presence is always in the details, never in the big picture. It is the hidden light.
Divine presence
The ego always looks for things that are grand and compelling and selfishness is exactly what you want to avoid: thinking that you create and control your own spirituality. The body cannot exist on its own and is always seeking nourishment and safety. Those are the biggest blocks to feeling divine presence. After all, they are the exact opposite of this presence. God’s presence needs nothing, wants to give everything and is formless. It takes the form we recognize in our material existence. Like water flowing into a pit. The water takes the shape of the pit. If you want to experience God’s presence, you must at least have the desire to develop the same qualities. Otherwise you will never recognize it.
How do you feel God’s presence?
The following Logos 17 from the early Christian Gospel of Thomas perfectly describes how to experience the divine presence:
Jesus says:
I will give you
What eye has not seen
And what ear has not heard
And what hand has not touched
And what has not entered the human heart.
In 1 Corinthians 2:9 a similar text is added:
What God has prepared for those who love Him.
It is clear that this Logos deals with experiences that are separate from our senses and therefore from our body. Have you ever wondered what precedes a thought?
It is a mysteriously experience which is familiar at the same time. It is a darkness that I experience as a filled void. There is no time, distance or movement. It looks like a silence, but then it is a dynamic silence. Everything is so airy that afterwards you cannot say that you have seen, heard or felt something, but you are 100% certain that you have experienced something new, which at the same time fits your inner self seamlessly. Something very familiar suddenly looks completely different and therefore it brings peace and gives direction. Erik van Ruysbeek rightly calls this “unground” (ongrond). It is unimaginable and a kind of being. Some say it comes from your subconscious, but that still leaves a big question. How then can it feel like a tremendous force; like true love; like eternal rest? A biblical statement is: “Do you build your house on sand or on a rock?” This place is that solid rock. “Ongrond” is at the same time a solid rock.
Subconscious
Thanks to ayahuasca I was once confronted with my subconscious. That’s a totally different experience. Rather comparable to an earthquake, where you can no longer hold on to something. A compulsive maelstrom of images and feelings that can end in depression. My subconscious does not know that peace and quiet. I live with complex PTSD and chronic trauma. In case my amygdala smells trouble, a bell will ring (Anne van den Ouwelant) and my brain will immediately go into survival mode. Thanks to ayahuasca I was able to experience that from a drugged, semi-conscious state. It is so powerful that it made me afraid and despondent. I felt my self-confidence run out like loose sand between my fingers. I couldn’t stand it. The “I” in this case is my conscious logic. I wanted to learn to let go and to trust a bit more: “no way….”
I can assure you. The above divine experiences do not automatically arise in my human heart. I do not create it and I have no control over it. I literally keep being lifted above my traumas and my survival mode. Maybe because both my conscious “I” and my amygdala completely trust these experiences and therefore stay still. And…..I notice that the bell has been ringing less and less often lately.
That was different twenty years ago. Trusting that “life” will support me while my bank account is dwindling and my home needs maintenance was next to impossible for me. The bell went off and my survival mode immediately took over everything. Yet, there is a breakthrough!! I can’t say I did that. Well, I’ve always wanted to make that breakthrough. I think, that has been my contribution: my desire to be free and my tenacity.
Gradually, confidence was added. This because I experienced time and time again that my worries about the future were unjustified. Time and again a solution came from an unexpected angle. Never too early and never too late. For a long time I had no financial buffers and I felt completely dependent on what came my way. We now have more financial resources. I think because more confidence brings more well-being and prosperity. That is why I now want and can be a safe haven for others. That seems to me to be the intention. After the example of my greatest love. How else can I transfer what I experience every day? People call me a Sunday child. I was also born on a Sunday. However, I don’t see it as luck. It’s grace.
What God has prepared for those who love Him.
To love here means to love god above all else. That for you God cannot be compared to anything else. An incredibly beautiful mystery that you can fully rely on and build on. Like on a rock.
The first step towards unconditional love is realizing that you need a turnaround in your life in order to be free of everything from the past and your fears about the future. The first moment is when you realize that you can only be free when you recognize that you grieve, fear and crave justice. Because then you can do something about it. Taking steps to free yourself from everything in daily life that you no longer want to invest in. At that moment you can also accept that you are both in one. Man with everything that goes with it and “unfounded” as a rock.
“Blessed are the mourners, for they shall be comforted”
“Blessed are the pure in heart for they shall see God”
In Jewish mysticism, the further steps towards fully loving God are described in detail. In the beginning, the darkness I mentioned really feels like an empty dark hole. Only later do you realize that it was you who turned it into a void. I’ll come back to that later.
Zoals beloofd, beschrijf ik aansluitend op de blog “Choosing life” een aantal persoonlijke ervaringen waarmee ik probeer toe te lichten en te concretiseren wat er in deze blog aan de orde komt. Persoonlijke ervaringen vind ik echt belangrijk, want de manier waarop spiritualiteit vorm krijgt is altijd persoonlijk en niet overdraagbaar. Het is uiteraard wel mogelijk om te volgen wat anderen meemaken. Goede beschrijvingen helpen ook maar de meeste spirituele bespiegelingen worden pas echt duidelijk als je het zelf meemaakt. Dan herken je het onmiddellijk en vooral de details zijn dan belangrijk. Het ervaren van goddelijke aanwezigheid zit altijd in de details, nooit in de grote lijnen. Het is het verborgen licht.
Gods aanwezigheid
Het ego zoekt altijd naar dingen die groots en meeslepend zijn en egoïsme is precies wat je wilt vermijden: het denken dat jij jouw eigen spiritualiteit schept en onder controle hebt. Het lichaam kan niet op zichzelf bestaan en zoekt altijd voeding en veiligheid. Dat zijn de grootste blokkades om Gods aanwezigheid te voelen. Ze zijn immers exact het tegenovergestelde van deze aanwezigheid. Gods aanwezigheid heeft niets nodig, wil alles geven en is vormloos. Het neemt de vorm aan die wij in ons materiële bestaan herkennen. Zoals water in een kuil stroomt. Het water neemt de vorm van de kuil aan. Als je Gods aanwezigheid wilt ervaren zal je op zijn minst het verlangen moeten hebben om dezelfde eigenschappen te ontwikkelen. Anders zal je het nooit herkennen.
Hoe voel je Gods aanwezigheid ?
De volgende logos 17 uit het vroegchristelijke evangelie van Thomas beschrijft perfect hoe de goddelijke aanwezigheid ervaren kan worden:
Jezus zegt:
Ik zal u geven
Wat oog niet heeft gezien
En wat oor niet heeft gehoord
En wat hand niet heeft betast
En wat in het mensenhart niet is opgekomen.
In 1 Corinthiers 2:9 wordt aan een vergelijkbare tekst nog toegevoegd:
Wat God heeft voorbereid voor hen die Hem liefhebben.
Het is duidelijk dat het in dit logos gaat om ervaringen die los staan van onze zintuigen en daarmee van ons lichaam. Heb je je wel eens afgevraagd wat er voorafgaat aan een gedachte?
Het is een mysterieuze ervaring die tegelijkertijd heel bekend is. Het is een duisternis die ik ervaar als een gevulde leegte. Er is geen tijd, afstand of beweging. Het lijkt op een stilte maar dan wel een creërende stilte. Alles is zo vluchtig dat je achteraf niet kan zeggen dat je iets gezien, gehoord of gevoeld hebt, maar je weet 100% zeker dat je iets nieuws hebt ervaren, dat tegelijkertijd naadloos bij je past. Iets heel bekends ziet er ineens totaal anders uit en daardoor brengt het rust en geeft het richting. Erik van Ruysbeek noemt dit terecht “ongrond”. Het is onvoorstelbaar en een soort (bewust)zijn. Volgens sommigen komt het uit je onderbewuste, maar dan blijft er nog een grote vraag over. Hoe kan het dan dat het voelt als een enorme kracht; als ware liefde; als eeuwige rust? Een bijbeluitspraak is: ”Bouw jij je huis op zand of op een rots?” Deze plek is die stevige rots. Ongrond is tegelijkertijd een rots.
Onderbewuste
Dankzij ayahuasca ben ik ooit geconfronteerd met mijn onderbewuste. Dat is een totaal andere ervaring. Eerder vergelijkbaar met een aardbeving waar je je niet meer kan vasthouden aan iets. Een dwangmatige maalstroom van beelden en gevoelens die kan eindigen in een depressie. Mijn onderbewuste kent die rust en die stilte niet. Ik leef met complexe PTSS en chronische trauma’s. Als mijn amygdala onraad ruikt gaat er een belletje rinkelen (Anne van den Ouwelant) en gaan mijn hersenen onmiddellijk in de overlevingsstand. Ik heb dat dankzij ayahuasca kunnen ervaren vanuit een gedrogeerde, half bewuste toestand. Het is zo krachtig dat ik er bang en moedeloos van werd. Ik voelde mijn zelfvertrouwen als los zand tussen mijn vingers weglopen. Ik kon er niet tegenop. Ik is in dit geval mijn bewuste logica. Ik wilde leren meer los te laten en meer te vertrouwen: “geen sprake van..”
Ik kan u verzekeren. Bovenstaande godservaringen komen niet vanzelf in mijn mensenhart op. Ik creëer het niet en ik heb er geen controle over. Ik word letterlijk steeds weer boven mijn trauma’s en mijn overlevingsstand uitgetild. Misschien wel omdat er nooit een belletje afgaat. Dat zowel mijn bewuste “ik” als mijn amygdala deze Godservaringen volkomen vertrouwt. En…..ik merk dat het belletje de laatste tijd steeds minder vaak afgaat.
Dat was twintig jaar geleden wel anders. Vertrouwen dat “het leven” jou steunt terwijl je bankrekening slinkt en je huis onderhoud nodig heeft, was voor mij zo goed als onmogelijk. Het belletje ging af en mijn overlevingsstand nam direct alles over. Toch is dit doorbroken!! Ik durf niet te zeggen dat ik dat gedaan heb. Wel dat ik het altijd heb willen doorbreken. Dat is mijn bijdrage geweest: mijn verlangen om vrij te zijn en mijn vasthoudendheid.
Gaandeweg is daar het vertrouwen bijgekomen. Dit omdat ik keer op keer meemaakte dat mijn zorgen over de toekomst onterecht waren. Steeds weer kwam er vanuit een onverwachte hoek een oplossing. Nooit te vroeg en nooit te laat. Lange tijd had ik geen financiële buffers en ik voelde mij volkomen afhankelijk van wat mij tegemoet kwam. Inmiddels hebben wij meer vlees op de botten. Ik denk omdat meer vertrouwen meer welzijn en welvaart brengt. Daarom wil en kan ik nu een veilige haven zijn voor anderen. Dat lijkt mij de bedoeling. Naar het voorbeeld van mijn grootste liefde. Hoe kan ik anders overdragen wat ik dagelijks ervaar? Mensen noemen mij een zondagskind. Ik ben ook op een zondag geboren. Ik zelf zie het echter niet als geluk of mazzel.
Wat God heeft voorbereid voor hen die Hem liefhebben.
Liefhebben wil hier zeggen dat je god liefhebt boven al het andere. Dat God voor jou niet te vergelijken is met iets anders. Een onvoorstelbaar mooi mysterie waar je volledig op kunt vertrouwen en bouwen. Als op een rots.
De eerste stap in de richting van onvoorwaardelijke liefde is dat je beseft dat je in je leven een omkering nodig hebt om vrij te kunnen zijn van alles uit het verleden en jouw angsten voor de toekomst. Het eerste moment is dat je beseft dat je alleen vrij kan zijn als je erkent dat je treurt, bang bent en snakt naar rechtvaardigheid. Want dan kan je er wat aan doen. Stappen nemen om jezelf te bevrijden van alles in het dagelijkse leven waar jij niet meer in wilt investeren. Op dat moment kan je ook accepteren dat je beide in één bent. Mens met alles wat daar bij hoort en “ongrond” als een rots.
“Zalig de treurenden, want zij zullen worden getroost”
“Zalig de reinen van hart want zij zullen God zien”
In het begin voelt de duisternis die ik noemde ook echt als een leeg donker gat. Pas later merk je dat jij het was die er een leegte van maakte.
De weg van de tsaddieq
In de joodse mystiek zijn de verdere stappen naar het volledig liefhebben van God nauwkeurig beschreven:
De weg van het leren. Het gaat hier om de prioriteiten anders leren stellen. In dit geval betekent het tijd nemen voor de studie van de Talmoed en Tora. Dat we een bepaalde hoeveelheid tijd van ons leven wijden aan het nastreven van spirituele wijsheid. Voor de Joodse leraren is het regelmatig bestuderen van de Tora een absolute voorwaarde voor verdere stappen op deze ontwikkel weg. Zo is de weg van het leren het proces van het verfijnen van ons bewustzijn door elke dag te besteden aan het bestuderen van verheffende teksten.
De weg van respect gaat over het ontwikkelen van de eigenschap van zorgvuldigheid. Er zijn volgens sommigen drie dingen die afbreuk doen aan ons vermogen om zorgvuldigheid te ontwikkelen in ons leven: Te veel betrokkenheid bij wereldse zaken, te veel frivoliteit en teveel contacten met mensen in gebieden met een lager bewustzijn. De weg van respect leert ons dat we nooit het recht hebben om anderen te veroordelen. Wat als iemand die je kent Verhaal van de vrek
Het is een mysterie dat het leven ons draagt. Het gaat mijn verstand te boven, maar dat heb je met een mysterie. De rechter hersenhelft kent geen taal of definities. Voor mij is het een geruststelling dat ik diep van binnen weet hoe het werkt en dat ik het vertrouw. Ik ben daar overigens niet bijzonder in. Iedereen heeft dat kompas aan boord. Als je dat kompas volgt, dan merk je achteraf dat op een onverklaarbare wijze dingen in je omgeving gebeuren die naadloos aansluiten bij wat er innerlijk bij je speelt. Soms is dat een flinke les die je verder brengt en soms is het een nieuwe uitdaging, dan weer een ziekte en op een ander moment is het de verzekering die uitbetaalt. Ik weet dat dingen toevallig kunnen gebeuren, maar het gaat hier over veel meer dan toeval of synchroniciteit. Voor mij is toeval iets dat je toe valt op een moment dat je zoekt. Picasso schijnt ooit gezegd te hebben: “Je ne cherche pas, je trouve”. Ik zoek niet, ik vind. Kunstenaars en musici kennen dit fenomeen als geen ander. Het gaat om het vinden van de flow waarin alles één geheel wordt: muzikant, instrument en publiek. In andere blogs heb ik dit uitgebreid beschreven. Ik ervaar dat soort momenten ook in het gewone leven. Ik beleef dan dat ik deel uitmaak van een immens groot creatieproces en dat ik een personage ben in dat verhaal en als ik daarvoor kies dat ik dat verhaal mede vorm kan geven. Je zegt dan met hart en ziel dat je wilt wat het verhaal wil. Je kan ook bidden: ”Uw wil geschiedde. Op aarde zoals in de hemel”. Dan ga je co-creëren en dan komt er een wisselwerking waardoor het leven ook jou gaat dragen. Je maakt dan mee wat Picasso bedoelde. Je zoekt niet meer, je luistert en voelt intuïtief aan welke kant het proces opgaat. Dat is het mooiste dat er is. Je voelt rust, kracht en vrijheid. Alles werkt mee. Op dat soort momenten vallen je zorgen en angsten direct weg. Gedoe over wat er in het verleden gebeurd is en bedenksels over wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren. Ik krijg dan behoefte om even diep adem te halen en bewust te genieten van het moment. Ik kies dan bewust voor de kwaliteiten van mijn rechter hersenhelft. Daarna kan ik weer kiezen voor mijn linker hersenhelft en voor het organiseren van de dagelijkse dingen die gebeuren moeten.
Je maakt jouw eigen keuzes, maar ik heb ervaren dat je daarin niet autonoom bent. Je kan proberen zo veel mogelijk je eigen gang te gaan, maar ook dan maak je deel uit van dat ene verhaal. Vraag jezelf eens af hoe het mogelijk is dat de organen in jouw lichaam perfect functioneren zonder dat jij daarover hoeft na te denken? Je kan hun functioneren frustreren met jouw leefstijl, maar je kan ze niet aan of uit zetten. Zo zijn er veel dingen in jouw leven die jou dragen en waar je weinig weet van hebt. Uiteindelijk is de enige echte vrije keuze die je hebt: het leven te vertrouwen of niet. En een echte keuze maak je niet half, maar volledig: met hart en ziel. Dit is een universele wet en die kent geen geitenpaadjes. Als ik het leven vertrouw hoef ik het niet te begrijpen. Als ik het (een beetje) niet vertrouw zal ik het mysterie eerst willen begrijpen. Maar dat is vergeefse moeite want ik heb de middelen niet in huis om dit mysterie te begrijpen. Onze hersenpan en onze sensoren kunnen er niet veel mee. Wij weten veel van de tastbare wereld, maar bijna niets over dit mysterie. Dat is dus geen optie. Dan kan ik alleen nog accepteren dat het een mysterie is en in de praktijk leren hoe het werkt.
Als ik het leven vertrouw is het van belang te accepteren dat echt alles mogelijk is: zowel rampen als wonderen. Wij mensen maken het onderscheid tussen rampen en wonderen. Het mysterie kent dat onderscheid niet. Iemand die ongeneeslijk ziek is wordt net zo gedragen door het leven als iemand anders. Vaak juist heel intensief. Mijn zwager die niet lang meer te leven had vanwege kanker, had het over een onzichtbare hand die hem droeg. Hij kon het niet goed uitleggen. Het is anders dan je gewend bent, omdat je de kaders van menselijke systemen en wetten gewend bent. Na een periode waarin hij heel erg bang was en de strijd aanging met zijn ziekte, kwam een fase waarin hij berustte. Al wilde hij tot op het laatst duizendmaal liever dat het anders was, uiteindelijk heb ik hem in alle rust en vrede de beker zien drinken waarmee hij voor euthanasie koos. Hij was anders langzaam gestikt. Het heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Ik had nog nooit iemand gezien, die zo’n diep vertrouwen had in het mysterie.
Ook in minder extreme omstandigheden draagt het leven ons. Sommige mensen zijn zich daar bewust van. Wetenschappers hebben het over een andere levenshouding die meer geluk brengt. Zij kunnen vergelijkende onderzoeken doen in de levens van gewone mensen. Wat mij betreft heeft het te maken met een diep innerlijk vertrouwen dat het leven dat ik in mij voel tegelijkertijd ook mijn bron is en dat die bron de hoogste en grootste kracht op aarde is. Niets is er mee te vergelijken. Die bron creëert leven en zolang we het niet vertrouwen, kan dat leven ook eindigen met de dood. De meesten van ons geloven liever in de dood dan in het leven. Dat is tenminste bekend en begrijpelijk. Als je gelooft in de dood dan eindigt altijd alles. In het leven veranderen dingen, zoals de seizoenen. Maar de bron van het leven is eeuwig en verandert niet. Het leven (liefde en waarheid) is een ruste én beweging (Evangelie van Thomas, Logos 50)* Deze rust is niet zomaar de rust na een lange reis of strijd. Het is een rust die hoort bij het licht dat rechtstreeks uit de bron komt. Het is het verborgen hemelse licht dat G-d in het begin op de eerste dag creëerde toen hij het licht twee keer noemde: “daar zij licht! en daar werd licht”. (Genesis 1). Sommige mensen noemen het Tao.
De Joodse mystiek leerde mij bijzonder veel over dat ene mysterieuze creatieproces waar wij deel van uitmaken. Ik leerde stukje bij beetje hoe het werkt en ik leerde hoe wij mensen ermee om kunnen gaan. Daardoor ben ik de werking van het leven gaan vertrouwen. Tot voor kort vierde ik nooit mijn verjaardag. Zo leuk vond ik het leven niet. Inmiddels wil ik graag dat vrienden “lang zal hij leven in de gloria” voor mij zingen. Dat is mijn belangrijkste cadeau.
In de komende tijd wil ik in een aantal blogs proberen zo veel mogelijk herkenbare ervaringen aan te dragen, zodat het duidelijk wordt dat het voor niemand een “ver-van-mijn-bed-show” hoeft te zijn. We weten allemaal diep van binnen heel goed hoe het zit. Het vraagt echter wel moed om de onrechtvaardigheid, het egoïsme en de gewelddadigheid van onze maatschappij als abnormaal te beschouwen en een levenshouding te kiezen die ja zegt tegen het mysterie. Je bent wel in deze wereld, maar je hoeft niet van deze wereld te zijn.
*Logos 50
Jezus zegt:
Als ze jullie vragen, Waar komen jullie vandaan?
antwoordt hen dan, Wij komen uit het licht, waar het licht ontstaat en bestaat en zich in onze evenbeelden openbaart.
Als ze jullie vragen: Wie zijn jullie?
antwoordt dan: Wij zijn de kinderen van het licht en wij zijn de uitverkorenen van de levende Vader.
Als ze jullie vragen: Wat is het teken, dat jullie Vader in jullie is?
