Als je vastzit in je dagelijkse routine, ben je in feite met je denken in een groef beland. Hoe kom je plotseling in een groef terecht ?  Kan het teveel controle zijn ?

“Er moet zoveel. Alles moet blijven draaien”: hoor je dan jezelf zeggen. Gaandeweg raak je leeg. Hoe kan dat, je bent toch goed bezig ?

Ben je misschien losgeraakt van iets belangrijks ? Soms voel je dat dieper in jouw dagelijkse leven, iets is met een buitengewone kracht. Iets dat rust brengt op momenten waarop je eigenlijk in paniek zou moeten zijn. Het is onvoorstelbaar en toch is het levensecht.  Het is wat het is én het is niet vast te leggen….. Er is dus geen voorstelling van te maken en toch is het een bron; een oorsprong; een rustpunt van binnen.

Het uiterlijke leven is één en al voorstelling en kent vooral dualiteit. Het is een hectisch leven met tegenstellingen: Ups of downs; makkelijk of moeilijk; goed of slecht; mooi of lelijk; binnen of buiten; boven of onder; geluk of ongeluk; succes of falen; gezondheid of ziekte; alleen of samen. Je leert naarmate je ouder wordt, hoe je met deze tegenstellingen om kan gaan en welke keuzes het beste werken. Zo ontwikkel je een persoonlijkheid die in balans is of niet.

De meeste mensen ontdekken pas later dat er buiten de drie dimensies om nóg een hele wereld is.  Vaak gebeurt dat pas als je de maatschappelijke ladder weet te lopen en succesvol wordt. Een held bent in de ogen van anderen. Dan pas merk je dat er iets niet klopt. Waar ben je toch mee bezig? Wat levert het je nu echt op ? Je herhaalt jezelf inmiddels. Het lijkt wel een trucje te worden. Een trucje waar je goed in bent. Ben je nu gelukkig ? Hebben anderen er iets aan wat je doet ? Zien ze jou wel zoals je echt bent ? Wie ken ik nu eigenlijk echt goed ? Ken ik mijzelf eigenlijk wel….? Jarenlang heb je HET gezocht buiten jezelf. Toch voel je je leeg en onvervuld. Is dit het nou ?

En dan komt de splitsing: doorgaan of luisteren…..

Vaak komt dan ook het moment dat je merkt dat harder werken, niet meer kwaliteit oplevert; eerder minder. Anderen beginnen te zien dat je niet meer zo bruisend bent als vroeger. Je loopt vast in een groef die niet meer werkt. Juist dat wat je succes bracht, werkt ineens tegen je. Je hebt ook steeds minder zin om er harder tegenaan te gaan. Het kost je steeds meer energie.

Als een rivier die in de woestijn terechtkomt. Graag die woestijn oversteekt, maar hoe harder zij stroomt des te meer zakt het water weg in het zand. De rivier wordt een modderpoel.

Wat nu ?

Het-sprookje-van-het-zand

For those who desire to let go and step into a new world without a map.

Het sprookje van het zand is een metafoor voor fundamentele verandering. Het onderbewuste speelt hier een belangrijke rol. Die rivier wil naar de overkant van de woestijn. Ze heeft daar blijkbaar iets te zoeken. Ze kan niet oversteken zoals ze is. Ze zal moeten loslaten wie ze was om de wereld van het onvoorstelbare tegemoet te kunnen treden. Die diepere bron, oorsprong of innerlijke essentie is het enige dat helpt om de moed te vinden en de sprong te wagen. Die bron was overigens vanaf het begin al de oorsprong van de rivier. Alleen nu herinnert ze zich dat die bron haar (innerlijke) essentie is.

Het is voor de rivier een fundamentele verandering omdat er een dood en een geboorte in zit. Laten afsterven wie je was. Loslaten wat is uitgewerkt, terwijl je nog niet weet wie of wat je in de toekomst zult zijn. De zandkorrels kijken er heel anders naar. Zij zien dit dagelijks gebeuren.

Hoe kan je leren zo’n fundamentele verandering te beleven als de rivier én tegelijkertijd naar de rivier te kijken met de ogen van het zand ?

Dat is de dubbelinterpretatie. Verder uitleg onder “Vervreemding”